Verstilde doch humorvolle solovoorstelling die onderhuids siddert. Een moeder deelt haar zorg over haar zoon met het Syndroom van Down. Vandaag is zijn eerste schooldag en ze is bang. Denk je dat hij geaccepteerd wordt? Of zullen ze hem genadeloos buitensluiten?
Hij kijkt achter háár ogen en ziet alles: haar angsten, haar verlangen om hem te beschermen en haar liefde.
Hij ziet alles. Hij oordeelt niet.
Dat doen wij.
Na elke voorstelling is het publiek in de gelegenheid om na te praten met de theatermakers en deskundigen op het gebied van het Downsyndroom. Door de universele thema’s in de voorstelling, zoals de maakbaarheid van het leven en de rol van mensen met een beperking in de samenleving, is er voldoende stof om na te praten. Het anders-zijn wordt in deze nagesprekken via nieuwe invalshoeken benaderd waardoor er ruimte is voor een ander perspectief. Ouders en al dan niet professioneel verzorgenden zullen veel herkennen in deze voorstelling.
Loes Hegger speelt de moeder zonder drama, vol gevoel en humor. Het drama zit onder haar huid. Ze neemt ons mee in een verstilde monoloog die zindert van vragen en tegenstrijdige verlangens.
Het kind achter de ogen, geschreven door de Israëlische Nava Semel in 1988, werd wereldwijd al meer dan 1000 keer gespeeld. Er zijn prijswinnende radio- en theaterproducties gemaakt in 15 verschillende landen wereldwijd.
Ondanks dat het stuk decennia geleden geschreven is, is Het kind achter de ogen verrassend actueel met de universele vragen: hoe maakbaar is ons leven en wat is de betekenis van mensen met een afwijking?
Het scherm op de achtergrond toont een hand, een hand met een potlood. Tergend langzaam veranderen de abstracte lijntjes, in de contouren van een gezicht. Het is de hand van een jongen met het syndroom van Down. Zijn moeder staat voor het scherm en vertelt. Over zijn geboorte en opgroeien. Over de reacties van haar dierbaren en verplegend personeel. Over haar eigen reactie en die van haar man.
“De hand op het scherm heeft de tekening bijna af. Het gezicht heeft kleur gekregen. De jongen met het Downsyndroom een stem. Een stem die gehoord mag worden maar ook een stem die zichzelf opnieuw uit moet vinden. Omdat ‘het kind achter de ogen’ een aanwinst is, een verbreding van ons kleurenpalet, waardoor de vraag een uitdaging wordt. Ik maak me er een voorstelling van.”
Klik om het hele blog van Jan Eikelboom te lezen
“Eind maart de voorstelling Het kind achter de ogen gezien in Haarlem. Ik denk er nog vaak aan. Een ontroerend verhaal, direct en uit het hart gegrepen. De persoonlijke ervaring van een moeder die geconfronteerd wordt met het onverwachte. Hartverwarmend vond ik ook het spel van actrice Loes Hegger die je mee neemt in het zo intieme en eerlijk verhaal van de moeder in haar zoektocht tot acceptatie en uiteindelijk tot liefde. Geen moment kon de aandacht verslappen. Het hart stond wijd open voor deze moeder en voor dit unieke kind. Voor al de moeders en al de kinderen om ze liefdevol en zorgzaam in mijn hart te sluiten. De ontmoeting en het gesprek na de voorstelling heeft de deur nog wijder open gezet om de mensen die deze wereld dagelijks mee maken, van dichter bij te leren kunnen.”
Yael Ben-Shalom
“Stichting De Upside van Down wil een realistisch beeld van Downsyndroom geven, waarbij nu ook eens de positieve kanten aan bod komen. Want door middel van een juiste beeldvorming kunnen steeds meer mensen ervaren dat mensen met Downsyndroom een waardevolle aanwinst zijn voor onze maatschappij. We zijn ervan overtuigd dat deze theaterproductie mensen aan het denken zal zetten en de discussie zal voeden over wat het betekent om (een kind met) Downsyndroom te hebben.”
Stichting De Upside van Down