Ik heb vol bewondering en met kippenvel gekeken naar het theaterstuk van Kitty. Zo mooi hoe ze neerzet hoe ze haar hele ziekteproces heeft ondergaan.In mijn functie als coördinator van de oncologie zie ik hoe fijn het is als mensen horen/zien hoe anderen met hun ziekteproces omgaan. Dit kan een enorme steun zijn.Niemand anders behalve patiënten zelf weten hoe het voelt om een zwaar ziekteproces als kanker te moeten doorstaan.Heel mooi hoe Kitty er voor uitkomt dat voor haar juist het verliezen van haar borst haar de meeste zorgen gaf. En mooi hoe trots ze nu is dat ze toch enigszins weer een stukje van zichzelf terug heeft.Dit doe je namelijk voor jezelf. Binnen mijn werk heb ik niet met borstreconstructies te maken, maar wel met mannen die met teelbalkanker te maken hebben en daardoor een bal "verliezen". Deze mannen kiezen ook vaak voor een prothese omdat ze zich weer zo "normaal"mogelijk willen voelen, niet vanwege "de schoonheid". Ik denk dat het stuk van Kitty een inspiratie kan zijn voor vrouwen die dit vreselijke proces moeten ondergaan en juist makkelijker kunnen kiezen voor iets als een borstreconstructie, waardoor ze waarschijnlijk ook wat minder geconfronteerd hoeven worden met een nare tijd uit hun leven.
Jelske Eckhardt, Tumorwerkgroep coördinator urologie
Recensie in de Stentor, oktober 2014
"De vertelling gaat over haar gevecht; is soms emotioneel schrijnend, zit vol zwarte humor en getuigt van liefde voor wie haar bijstaan. Het eerste felle verzet en de chemo-kuren in de ‘gifgang’ van het Radboud worden gevolgd door een diep ontroerend deel, waarin ze badend in zweet haar te verwijderen linkerborst omknelt in de nacht voor de amputatie..."
verder lezen
Theatersolo
Recensie door: Sophie Drolenga, Student Kunst en Cultuurparticipatie
Gezien 21 september 2013, theater Maldesteijn in Malden
Één op de drie Nederlanders krijgt met kanker te maken.We zijn er allemaal bang voor. Het woord kanker brengt pijn, verdriet, woede,onmacht en gevoelens van verlies. Wiet Trepels, vader van Kitty van Mil, stierf op 25 jarige leeftijd aan deze vreselijke ziekte. Om die reden had Kitty al op jonge leeftijd een grote angst ontwikkeld voor kanker. Bijna obsessief liet ze haar borsten controleren. Haar borsten waren belangrijk, ze hield van haar borsten, ze waren zó mooi!
Kitty neemt je het hele ziektetraject mee door het delenvan haar ervaringen en gedachten. Van het moment van de ontdekking van het knobbeltje, naar het pijnlijke besef dat ze borstkanker heeft. “Ik heb kanker,kanker, KANKER!”
Dit komt hard aan. Ook in het publiek viel er een stilte.De toeschouwer, krijgt het idee dat hij in een andere wereld belandt. De kleding van Kitty, de stoelen het afzetlint in de symbolische kleuren rood en wit. Dat doet meteen denken aan bloed en doktersjassen of gif en ziekenhuizen. Maar ook aan het rode kruis op het witte vlak dat feitelijk ‘niet schieten’ betekent. Een embleem dat het verschil tussen leven en dood kan uitmaken. “Nou, schiet mij maar dood!” klonk luid door de zaal.
Dan, het horen van de harde scherpe geluiden van de apparaten. Als een soldaat moest er gestreden worden. Zo onbehaaglijk en confronterend. De wanhoop en woede is voelbaar.
Toch heeft Kitty, samen met regisseur Michaël van Buuren, van dit zware onderwerp een soms wat luchtige voorstelling gemaakt.Toen ze in het ziekenhuis de namen Dr. Kaal en Dr. Tol hoorde, trok ze al snel conclusies: “Dr. Tol?! Dus je moet hier met je kale kop de tol betalen! Ik moet hier weg!” Ook toen ze te horen kreeg dat ze 8 maanden wekelijks ‘chemococktails’ zou krijgen en haar vrouwelijke hormonen hierdoor werden stilgelegd, sprak ze de volgende woorden: “Krijg ik dan een piemel, een baard en word ik lesbisch?!”
Vals Plat. De titel zegt genoeg. Kitty heeft het hele ziekteparcours gefietst. Ze is niet onderuit gegaan in de gevaarlijke bochten en fietste met opgeheven hoofd naar de finish. Daar hoorde ze de woorden: “U bent kankervrij!” Wat een opluchting!
Haar coach en oncoloog, Victor van de Vlugt, heeft haar de hele wedstrijd aangemoedigd en bijgestaan. Hij kan trots zijn.De vader van Kitty had geen kans om van zijn ziekte te genezen, maar die had Kitty wél. Al was die kans heel klein, ze greep hem en overwon.
Een eenvoudig decor, wat toepasselijke attributen zoals een witte wielrenfiets, symbolische kleding en de juiste techniek maken van dit verhaal een samenhangend geheel.
Gefeliciteerd Kitty! Je liet in je voorstelling het publiek de kunst van ziek zijn en genezen ervaren. Maar we misten in de zaal één ding, een doosje tissues!
Helaas worden we momenteel zelf geconfronteerd met kanker. Mijn partner zit middenin het proces van chemokuur en bestraling. Op moeilijke momenten denk ik vaak aan de voorstelling van mijn collega Kitty. Uit haar openhartige en realistische verhaal over het hele behandeltraject met tegenslagen en lichtpunten, putten we weer kracht om er voluit voor te gaan.
Petra Verhagen, docent HAN CMV
Kanker: een rot ziekte maar er mag gelachen worden
Hard klinkt het geluid van een MRI-scan en een bestraling door de zaal heen. Muisstil is het, tot het moment dat Kitty van Mil weer een humoristische opmerking maakt. Ze geeft zich letterlijk en figuurlijkopen en bloot op het toneel. Daarbij schroomt ze zich niet het beestje bij de naam te noemen. De eerste scene begon erg heftig. In een paar minuten werd gelijk de eerste zin gezet, waardoor er al veel door je hoofd heenspeelde. Kitty loste dat erg goed op door het ijs te breken, door de zin: ‘’Er mag gelachen worden.’’ Continu spelen er andere emoties door je heen, wanneer je het levensverhaal van Kitty van Mil, of ook wel Kitty T(r)epels, aanhoort. Ze laat haar eigen emoties zo duidelijk zien, dat je ze snel overneemt. Je gaat van verbazing over op woede en van medelijden over op blijdschap. Zo zit je te kijken naar een chemokuur op een tuinstoel en een minuut later ben je in het bos op een fiets van het fietsenplan. Je wordt Kitty haar verhaal ingezogen. De veelzijdigheid en professionaliteit waren verbazingwekkend. Knap is het dat ze een dergelijk beladen verhaal, zo kan overbrengen. Wat Kitty in Vals Plat doet is ontzettend goed, zo gedurfd en origineel. Kanker is een woord waar iedereen het liever niet overheeft, terwijl 1 op de 3 mensen er mee te maken krijgt in zijn of haar leven.Het is een begrip dat ver naar achter wordt geschoven, maar in sommige levensstaat het ver op de voorgrond. In de voorstelling komt duidelijk naar voren hoede ziekte je leven kan beheersen en wat het met je doet als mens. Het is een directe manier van vertellen geworden, die je kippenvel bezorgd. Wel moet je tegen harde woorden kunnen, want Kitty staat wel haar mannetje. Er zat ook zeker een rode draad in het verhaal. Het stuk begon met de tijd voor de Kanker en het eindigde met haar laatste doktersbezoek. De theatermaker vertelde ook nog haar laatste uitslag, wat zeker voor kippenvel zorgde. De spanning en de emoties die in de laatste scene waren gelegd, waren een echte finishing touch. Na de pauze kwam Kitty in leger kleding het toneel op. Dit stond symbool voor het vechten tegen de ziekte.Verschillende attributen en muziekstukken ondersteunden het verhaal, waardoor het allemaal nog duidelijker werd.De maker heeft waarschijnlijk willen bereiken dat Kanker in een ander daglicht wordt gezet. Kitty van Mil is hier zeker in geslaagd. De voorstelling liet je verschillende perspectieven zien en het heeft je aan het denken gezet. Vals Plat is zeker een aanrader!
Daniëlle van Kleef
Solotoneel, Vals plat door Kitty van Mil, Campustheater HAN. 25 september. Reprise.
‘De afdeling daar heet post rood. Post rood? Schiet mij maar dood’ Met een dosis humor en pure realiteit verteld Kitty van Mil haar verhaal. De docente Theaterwetenschappen en Letterkunde vertelt over het overwinnen van borstkanker. In een voorstelling die confronterend en helder is en waar iedereen in de zaal ademloos naar heeft gekeken. Kitty verloor haar vader op vierentwintig jarige leeftijd door longkanker. Daar begint onbewust haar kankerfobie. Later leest ze in de ‘Viva’ een artikel over borstkanker. Daar begint het. Het verhaal wordt van begin af aan tot het eind chronologisch verteld. Geen warrige terugblikken. Het verhaal is sterk onderbouwd door de prachtige muziek van haar vrienden Ramses Shaffy en Liesbeth List.Van het decor wordt goed gebruik gemaakt. Dankzij het goed gebruiken van licht is het duidelijk waar de theatermaakster zich bevind in het verhaal. Door meerdere attributen vaker te gebruiken krijg je een beeld hoe het moet zijn voor een patiënt om steeds maar weer in de zelfde ruimtes te zijn, en dat ze steeds maar weer voor moeilijke keuzes staan. Kitty laat zien hoe het leven zich vergaat door de ogen vaneen kankerpatiënt, van begin tot eind. Ze schudt het publiek wakker. Door te laten zien dat mensen moeilijkheden vermijden om zelf een goed gevoel te behouden.Dit is een probleem dat vandaag de dag speelt. Het individualiseren van de samenleving. Daarom is dit toneelstuk goed. Laat men maar geconfronteerd worden met de bittere waarheid. De kracht van Kitty is dat ze het verhaal zo goed verteld,en dat ze zeer goed verwoord hoe mensen omgaan met kanker. De manier waarop is soms schrijnend voor de patiënt. Daar kan menig mens nog van leren. Het is daarom ook een actueel onderwerp, omdat kanker op dit moment de ziekte is met de meest dodelijke slachtoffers.Daarnaast is het goed dat het onderwerp kanker gebruikt wordt het theater omdat het woord te vaak wordt gebruikt als een bijvoegelijk naamwoord, terwijl mensen er vaak gekwetst door voelen. Het verhaal helpt bij het bewust zijn van deze nare ziekte.
De boodschap was na de intro al duidelijk, het zou een avondje over kanker gaan. Maar het kreeg pas echt kracht na de pauze. Kortom een mooi verhaal die voor iedereen goed is om te horen. Door pittige citaten wist Kitty haar publiek te boeien en bereikte ze haar doel. Kanker Bespreekbaar maken. Een aanrader voor mensen die met kanker te maken hebben gehad en voor de mensen die nog niet met kanker te maken hebben gehad. Want: ‘’een op de drie mensen komt in aanraking met kanker’’
Gijs