Stillen
Reacties en aanbevelingen
Honderdvijftig bezoekers kijken muisstil naar Stillen, een theatervoorstelling van Maartje Wikkerink, die het probleem uit eigen ervaring kent. Voor haar is anorexia niet iets voor domme meisjes, maar heeft het te maken met je ontwikkeling als vrouw, en met hoe je denkt dat de maatschappij naar een vrouw kijkt. De voorstelling is volledig onsentimenteel. Met poppen, tekstborden, clownerieën en komische terzijdes roept Wikkerink niettemin een buitengewoon confronterend beeld op. Als het licht weer aangaat, zijn sommige toeschouwers in tranen. – Raymond van den Boogaard in NRC (april 2015)
In Stillen laat ze, met behulp van tekeningen, projecties en muziek, het lange genezingsproces zien. ,,Er mag absoluut gelachen worden”, roept en haar glimlach wordt nog groter. ,,Ik vind het soms zelf heel grappig. Het is geen cabaret, maar het is ook niet loodzwaar” – Tubantia 2016
….Na haar ontslag volgt een lange tocht langs therapeuten en klinieken. Maar wat echt helpt is de waarschuwing van een docent op de theateropleiding die ze volgt: volgens hem zal ze niet slagen als ze niet méér van zichzelf laat zien en echt contact maakt. Ho!! Die opleiding vindt ze leuk en slagen zal ze. Maartje begint, zoals ze het noemt, hard aan zichzelf te werken. ‘Ik wilde iets worden en dus moest ik vechten.’ Zo krijgt ze haar eigen leven terug. Want dat is herstellen, benadrukt ze. De hoge muur tussen het leven en de eetstoornis moet afgebroken worden…. – fragment uit Deviant –
“Ben er helemaal stil van… Wat een geweldig stuk @Stillen_theater! *pinkt traantje weg* #aanrader”, twitterde ik na afloop van de voorstelling ‘Stillen’ in Amsterdam. Nog een beetje beduusd van wat ik zojuist gezien had, stapte ik in een overvolle trein terug naar huis. Ik moest dit even verwerken. Eerder die dag was ik naar onze hoofdstad afgereisd om in het TOBACCO Theater WEET te promoten. Maartje Wikkerink speelde die middag haar tweede voorstelling van Stillen en ik kreeg de mogelijkheid om deze mee te maken. Van te voren had ik de trailer al op internet bekeken en het zag er heftig uit. Enerzijds nerveus, maar vooral heel nieuwsgierig nam ik die vrijdagmiddag plaats in de zaal. Maartje had gelijk mijn aandacht door zich hardop af te vragen wat herstel nou eigenlijk is. Die maandag na de voorstelling had ik namelijk mijn allerlaatste afspraak bij mijn psycholoog. Ik zou dus onderhand hersteld moeten zijn. Toch voelt het nog niet helemaal zo. Het ruime uur theater dat volgde was een en al herkenning. Van het beginnen met een dieet en vervolgens erin doorslaan tot aan de eetbuien, het obsessief sporten en de machteloosheid van de ouders. Het leek af en toe alsof ik mezelf hoorde praten, zo dichtbij kwam het. Ik kreeg regelmatig een brok in mijn keel en er zijn daadwerkelijk traantjes weggepinkt. Desondanks ben ik blij dat ik de voorstelling heb gezien. Ik ben nu op papier genezen verklaard, maar in werkelijkheid valt er nog heel wat te verwerken en dat is oké. Maartje heeft laten zien dat de weg naar herstel lang is, maar dat er een eindpunt is die ook ik kan bereiken. En dat geeft me rust. De eerste paar dagen na de voorstelling was ik nog wat van slag, maar uiteindelijk heeft het wel geleidt naar iets positiefs. Ik ben gemotiveerder dan ooit om mijn verleden te verwerken en me te focussen op de toekomst. Zonder eetstoornis. – Chantal
