‘Ik heb rare vergeetgaten’, roept Joke. ‘Dementie’, zeggen de dokters. Coby mantelzorgt bij Joke thuis tot het niet meer gaat. Joke dwaalt dag en nacht op straat en ze zingt, tot de buurt er gek van wordt. Ze verhuist naar een woonzorg complex.
Het verhaal van de vriendinnen Coby en Joke die jarenlang samen hebben gezongen maar nu door dementie elkaar kwijt raken. Coby heeft schuldgevoelens omdat ze niet langer voor Joke kan zorgen en komt trouw op bezoek. Maar Joke is boos op Coby. Dat ze hier zit, dat de poes niet mee mag en boos dat de muziek zachter moet. Uiteindelijk geeft Coby zich over aan de onsamenhangende wereld van Joke. Ze merken dat ze weer plezier kunnen beleven. En zij niet alleen, ook de bewoners van het nieuwe huis van Joke raken aan het zingen...
Een ontroerende, grappige muziektheatervoorstelling over vriendschap. Voor mensen met dementie en familie, vrienden, mantelzorgers, verzorgenden en zorgstudenten.
De spelers komen op in mooie jurken, en met pruiken op. Voor de voorstelling lopen zij door het publiek om kennis te maken. Vrijwel iedereen wil even een klein praatje maken. Tijdens de voorstelling zingt het publiek vaak mee en is gelegenheid om te reageren. Deze reactie nemen de spelers mee in het verhaal. Hierdoor is na de zesde voorstelling een einddans met het publiek ontstaan. Een prachtig moment waarin de verzorgers, de mantelzorgers en de dementerenden samen dansen, hand in hand, elkaar ondersteunend. Een mooie ontwikkeling in de voorstelling en een moment van fysiek contact, die daarom een vaste plek in de voorstelling heeft gekregen.
'Dit is waar kunst voor bedoeld is, dat het gebracht wordt naar de community. Het ontroert me.'- medewerkers van de gemeente Utrecht Kunst en Cultuur via twitter
'
