Hou me los - reacties

Laatste puzzelstukje

"Op 21 september heb ik tijdens de eerste broer/zus-dag bij Zeeuwse Gronden een lezing verzorgd rondom mijn ervaringen als “Zus van” een broer met een psychische kwetsbaarheid. Thema voor mij was om duidelijk te maken HOE ik mijn leven middels opleidingen, studie en ervaringen op een prettige manier kon leven en welke patronen ik hierin heb doorbroken. De drempels, blokkades en vooroordelen van mensen in een bepaald woongebied heb ik hierin besproken evenals het effect hierop voor mij als persoon, partner, moeder, dochter, vriendin, buurvrouw en ZZP’er. Tijdens het programma die dag was de voorstelling “Hou me los” van Nynka Delcourt en Rob Stoop.

Door de jaren heen heb ik op veel situaties in mijn leven een antwoord en kan ik situaties vanuit verschillende kanten zien, maar deze voorstelling kwam RECHT IN MIJN GEZICHT!  De herkenning van gedrag van “Nynka als zus van” was voor mij een confronterende, verhelderende en heilzame spiegel.

Ik zag en voelde bij haar het ALTIJD:

  • zorgen voor anderen,
  • maar doorgaan,
  • een masker op en de buitenwereld niet laten zien, hoe het met MIJ is,
  • meer je best doen, zodat (door ouders) om jou geen zorgen gemaakt hoeft te worden,
  • het afstand willen nemen van je broer, maar tegelijkertijd ook weten dat hij alleen is om je vervolgens hier schuldig om te voelen,
  • geconfronteerd worden met zijn jaloezie om het feit dat ik zelf verder ga met mijn leven en hij stilstaat en steeds verder afdrijft,
  • grenzen bewaken richting hem en daarnaast zo slap zijn als er iets liefs of aardigs gezegd wordt door hem, om je vervolgens daar schuldig over te voelen,
  • wachten op hèt telefoontje … NU is het voorbij … hij heeft eindelijk rust,
  • en als het dan mis dreigt te gaan alles op alles te zetten zodat hij gered kan worden door hulpverlening of een RM,

Levenslange rouw om iemand die leeft, waar je geen afscheid van kunt nemen.

Het is een ingewikkelde materie, die mij heeft geleerd om dicht bij mezelf te blijven en vooral te vertrouwen op mijn gevoel.
Het stuk zou ook voor ouders een goede voorstelling zijn, opdat zij zien en ervaren wat het effect is van een “familielid met een psychische kwetsbaarheid” voor de rest van een gezin.  Na een investering van duizenden euro’s aan opleiding, cursussen en workshops, was deze voorstelling misschien wel het laatste puzzelstukje in mijn zoektocht naar mezelf in relatie tot mijn broer.

De voorstelling heeft me getriggerd om actiever contact met hem te gaan zoeken, iets waar ik de afgelopen jaren totaal geen behoefte aan had. Nu leven mijn ouders nog, maar wat als zij er ook niet meer zijn, dan zal ik toch ook met hem verder een weg willen vinden in de toekomst.

Lieve Nynka en Rob,ONTZETTEND BEDANKT voor jullie eye-openers en prachtige teksten!"Veel liefs ♥ Bianca Janssen SENSI-therapeut, docent, inspirator en ervaringsdeskundige met holistische visie  www.BriljansS.nl 


Wie is hier nu eigenlijk ziek?

"en je moet bijzonder bot zijn als je niet naast een gezonde lach regelmatig een traantje moet wegpinken. De voorstelling laat zo'n beetje de gehele GGZ de revue passeren en iedereen zal er wel iets in herkennen. Als familielid, als iemand die binnen de GGZ zit of heeft gezeten of gewoon als buurman of buurvrouw.
Er worden gedurende de voorstelling geen waardeoordelen geveld; er wordt niet met vingers gewezen en er wordt niet gezegd wat of geen misstanden zijn. Er is alleen een parelketting  van aaneengeregen situaties en karakteristieken die tot nadenken zetten. Dit alles ondersteund door een grandioos stukje vakmanschap dat ik niet verwacht had. Nynka bespeelt haar publiek virtuees. Haar blik gaat gedurende de hele voorstelling door de zaal waardoor iedereen het gevoel heeft oogcontact te maken en zich aangesproken voelt. Haar stem is geweldig. Als liefhebber van een breed scala aan muziek, vond ik met name het stukje Jazz wat ze presenteerde een echt genot.
Rob Stoop die haar op toetsen en accordeon begeleide is net zo goed...<>... Het zal niemand ontgaan zijn, ik heb ontzettend genoten. Als ADD-er herkende ik veel van mezelf als was het maar het toneel dat bipolaire uitbarstingen en gordiaanse knopen, veel weg had van mijn woonkamer (soms). Maar ook de stigma's en reacties. De onzekerheden van familie. Onwetendheid, onbegrip. Been there, seen it, living it!
Iedereen die met de GGZ in aanraking komt, zou dit moeten zien. Al was het maar gewoon om even dat uurtje na te denken over zaken waar je liever niet bij stil staat of die je van tafel veegt. Want hoewel er geen waardeoordelen werden gesteld, werd er wel een vraag gesteld; Wie is hier nu eigenlijk ziek?"

Roelf Renkema

cv2a6614w


... dat de broer afbelt

“Iedereen zal er naar gelang zijn of haar situatie andere zaken uit meegenomen hebben. Voor mij was het meest herkenbare en pakkende, het moment dat de broer afbelt om naar zijn verjaardagsfeestje te komen.
Hoe moet je daar op reageren?
Je mag niet boos of verwijtend klinken, maar je mag toch je ontgoocheling en ongerustheid laten zien? Voor mij was dat één van de moeilijkste en pijnlijkste zaken om te leren. Beseffen dat de psychische schade nooit meer weg zal gaan, dat je kind het altijd moeilijk zal blijven hebben om een 'goed' leven op te bouwen. Aanvaarden dat je kind grenzen trekt, en met veel verdriet leren om die grenzen te respecteren, zonder je kind los te laten. Dat was tenslotte de essentie van de voorstelling, die voor mij het duidelijkst naar voor kwam, bij dat telefoontje en de reactie daarop“ - reactie op de voorstelling in Gent


Het is erfelijk

"De woorden ‘ja, het is erfelijk, het is erfelijk’ bracht een erge stilte in mij. Ja, er zijn 2 kleinkinderen geboren, deze woorden bracht me tot diep nadenken. En papa (met psychische kwetsbaarheid) heeft het daar zeer moeilijk mee en stelt zich zeer veel vragen naar de toekomst van de kleinkinderen" - reactie op de voorstelling in Gent

 

YN-ria-vd-heijdenprijs-nominatie-_1

bron: Ypsilon Nieuws


 

Delta Psychiatrisch Centrum stelde de Ria van der Heijdenprijs in na de dood van Ypsilonoprichter Ria van der Heijden. Jaarlijks kent Delta de prijs toe aan mensen die iets bijzonders hebben gepresteerd voor chronische psychiatrische patiënten. Mark van der Gaag won de prijs in 2014, Nynka Delcour en Jan van Blarikom ontvingen de aanmoedigingsprijzen t.w.v. 750 euro om hun project verder uit te bouwen.


 

Het was een groot succes. Er zijn ongeveer 140 mensen geweest. Veelal familieleden, maar ook enkele cliënten en hulpverleners.
Ik heb enorm goede reacties gehad, eigenlijk alleen maar goede. Het was voor iedereen zo verschrikkelijk herkenbaar, de situaties en de gevoelens die het met zich meebrengt. Wat mij betreft zeker een succes. Dank voor jullie inzet, voor veel familieleden erg belangrijk ! 
Joyce, ondersteuner familieraad Rivierduinen


Razend goed getroffen

scenefoto-Hou-me-los_dialoog-met-keukenhandschoenen"..Er komt veel langs, het delen met familie en lotgenoten, onrust, machteloosheid,rouwen om-, houden van-, onbegrip door anderen, schuldgevoelens, loslaten en vasthouden. Dit alles mooi vormgegeven, zoals bijvoorbeeld een razend goed getroffen marionettenspel van twee ovenwanten waarbij een radeloze moeder een gesprek probeert te voeren met en hulp vraagt aan een hopeloos slechte psychiater. Maar je ziet ook veel positiefs, leren omgaan met de situatie,troost zoeken en vinden, op zoek gaan naar een manier om weer verder te leven, een andere rol te krijgen, de grote sterke broer heeft nu de zorg nodig van zijn kleine zus, de broer wordt een lieve oom voor de kinderen van zijn zus.
Het is een mooie, pakkende voorstelling; elke toeschouwer hoort en ziet weer andere aspecten...."
Lees hier het gehele verslag van de voorstellingen voor Ypsilon Zeeland en ROC Scalda


Jullie verwoorden perfect wat wij voelen

Bij het binnenkomen rook de soep heerlijk, het gaf direct een gevoel van "thuiskomen" gewoon het alledaagse leven, een gezellige sfeer.

Al heel vlug werd ik geraakt door de warme stem en de vertederende teksten, ontroerend boeiend en herkenbaar aan de realiteit gebonden, want geen enkel woord mocht verloren gaan, het zingen van de eenzaamheid, de pijn, de bekommernis, de stiltes, alles maakte het waarachtig.

We tuimelden van de ene pathologie in de andere, en hoe kon het anders, elke kwetsbaarheid werd zo mooi getooid, om van die mens, dat unieke wezen innig te houden. Vooral een groot respect, diepe eerbied, maar ook pijn en emotie welde in mij op. Dikwijls zag ik mijn zoon op het podium en kwam er bevrijdende ontroering. Ik bedacht "Hey Nynka en Rob” jullie verwoorden perfect wat wij voelen. De ervaring met de psychiater, de soms dove koude communicatie, och het is zo herkenbaar, dan voel je je zo klein.

De vlagjes, het feest op zijn best kon beginnen, tot de telefoon rinkelde "de gevierde kon niet komen..." ontgoocheling, spijt, herbeleving, en dan die stille ruimte en tenslotte de aanvaarding waarop verbijsterende chaos. Haar leven was zo bezield door het onvoorspelbare en toch weer verder moeten.

Nynka en Rob jullie gaven ons heel veel, jullie teksten brachten onderdrukte gevoelens naar boven en tot leven, diep in ons gemoed.  We mochten helend baden in wat ons soms zo blokkeert, het geeft ons leven op automatische piloot minder leegte. Langs het panel was de interactie met de aanwezigen een inlevende meerwaarde.

Samen in en langs Similes zijn we afwisselend mekaar dragend in "één-gevoel "en samenhorigheid.

Dank Nynka, dank Rob, dank Marianne, dank elkeen die aan deze voorstelling kleur gaven.

Dank Similes

HOU ME LOS

Elk woord heeft voor elk van ons een eigen betekenis.. voor mij onvergetelijk!

Christiane,  een Simpels lid


Theatervoorstelling Hou Me Los maakt indruk bij familieleden van mensen  met psychische problemen.

Muzikale theatervoorstelling met een tic! In filmzaal Mondriaan Heerlen.

Prompt na afloop van het muziektheaterstuk ‘Hou Me Los’kwamen de tongen los…Zangeres/actrice Nynka Delcour uit Amsterdam had met haar pianist Rob Stoop veel stof tot gesprek en nadenken opgewekt bij de familieleden van mensen  met psychische problemen in de filmzaal Mondriaan Heerlen.  Al roerend in haar lekker riekend soepje lichtte zij subtiel de sluier op die in veel Nederlandse gezinnen de problemen en de hartenpijn toedekt die hen‘levenslang’ belemmerd een enigszins ontspannen leven te kunnen leiden. De geschoolde zangeres en actrice uit Amsterdam weet waarover ze praat, zingt en acteert! Als zus van een broer die leidt aan schizofrenie zingt en vertelt Nynka, fantastisch bijgestaan door pianist/zanger Rob Stoop, over machteloosheid, onbegrip en rouwen, maar ook over onvoorwaardelijke liefde, acceptatie en troost.

klik op onderstaande link om het hele artikel van Joos Beckers te lezen of te downloaden

Vaalser weekblad over Hou-me-los

scenefoto-Hou-me-los_zang


Een gouden keuze!

"Deze voorstelling tilde de andere optredens mee naar een hoger plan"
Hou-me-los_sonsbeek-theater-avenue-2014


Mantelzorgers in het zonnetje

fragment uit het Voorster Nieuws

Vorige week stonden in Nederland enkele miljoenen Mantelzorgers centraal, afgelopen vrijdag was dat in de gemeente Voorst het geval. In sportcafé Jachtlust heette consulente Conny Kalker een groot aantal Mantelzorgers uit de gemeente welkom. Mens en Welzijn had deze middag speciaal opgezet om de Mantelzorgers even te ontlasten en te verwennen. Na de koffie en een lekker gebakje, kwam het duo Nynka en Rob op de planken met de voorstelling ‘’Hou me los’’.  Met liedjes en sketches kwam vooral het ‘’gewone dagelijkse leven’’ tot uiting. Gezien de reacties van de aanwezigen voor menigeen zeer herkenbaar. Na afloop werd er nog geruime tijd nagepraat en werden er ervaringen uitgewisseld. Een leuke ontspannen middag voor hen die zich dagelijks inzetten voor hulpbehoevende naasten.
verder lezen


METRO: "Alsof ik iemand moest begraven...."

In maar liefst 95 procent van de gevallen lijden familie en vrienden onder de psychische problemen van naasten, zo blijkt uit onderzoek van Fonds Psychische Gezondheid.

Nynka Delcour  weet hier als zus van een broer met schizofrenie, alles van.  Bij de lancering van de campagne  'Zorg om een ander. Zorg voor uzelf' op de Dag van de Psychische Gezondheid, deed ze haar verhaal in METRO. "Het was heel pijnlijk om mijn stoere, intelligente broer zo te zien veranderen. Het voelde alsof ik iemand moest begraven die nog wel leefde. Mijn rouwproces zal nooit helemaal overgaan."

verder lezen

 

Ypsilon nieuws

HML-in-YN-2014_1

linkedin facebook pinterest youtube rss twitter instagram facebook-blank rss-blank linkedin-blank pinterest youtube twitter instagram