Brenda Froyen vertelt over haar hedendaagse ervaringen in de psychiatrie. Stefaan Baeten vertelt over de behandelingen in de psychiatrie van vroeger. Twee monologen. Van een patiënt en een hulpverlener. Een zij en een wij, tegenover elkaar. Of wordt het een dialoog?
Een zoeken naar wederzijds begrip, waarin muziek alles verbindt.
Brenda en Stefaan zijn geboren vertellers. Op een geanimeerde manier brengen ze hun verhaal, afgewisseld met piano en zang. Een cabareteske voorstelling van 90 minuten die je doet lachen, doet walgen, doet huilen, die je naar de keel grijpt. Een voorstelling die heel misschien een steen verlegt in de rivier.
Brenda is pas bevallen van haar derde zoontje als ze een psychose krijgt. Ze heeft hallucinaties waardoor de realiteit wankelt. Haar psychose haalt haar hele leven en dat van haar omgeving overhoop. Ze wordt driemaal opgenomen in verschillende instellingen. In de voorstelling vertelt ze over deze ervaringen en haar zoektocht naar hulp.
De anekdotes van Brenda worden door Stefaan in een breder kader geplaatst. Stefaan kent de andere kant van haar verhaal, de kant van de zorgverleners. Stefaan kent ook het historisch perspectief, in Vlaanderen alsook in Nederland. Wat is er verandert in de psychiatrie de afgelopen 200 jaar? Wat is er geleerd, wat valt er te leren van het verleden en van de huidige ervaringen van de patiënten?
Voor congressen, themabijeenkomsten, als start voor een debat over ontwikkelingen in de GGZ. Een interessante voorstelling voor iedereen die beroepsmatig of persoonlijk, direct of indirect met de GGZ te maken heeft (gehad) of gewoon zijn einder wil verbreden.
"Mijn dank is groot om deze geschiedenis te mogen beluisteren. In de rol als moeder, hulpverlener en familielid heeft me deze voorstelling diep geraakt. Ik zal nog meer gaan luisteren nog meer naar de patiënten/cliënten" - toeschouwer Heerlen 2019.
"Absolute must see voor iedereen die iets met thema psychose heeft en/of er meer over wilt weten. Deze voorstelling is zowel humoristisch, informatief als pijnlijk confronterend. En daarnaast kan Brenda nog prachtig liedjes zingen ook! "- Anne Marsman.
“Huh, zij een psychose?, was mijn eerste reactie, ondanks dat ik zelf heel goed weet dat dergelijke problematiek iedereen kan treffen. Ook die mensen die het – in ieder geval van de buitenkant bekeken – allemaal waanzinnig goed voor elkaar lijken te hebben. Dat dat een stigmatiserende gedachte was besef ik me. Dat het een hele hardnekkige gedachte is, niet alleen in mijn hoofd, óók. Want ik weet echt wel beter. De tweede keer dat ik haar zag stond ze in een theater op het podium voor een volle zaal mensen. Met een muziekdoosje in haar hand, en diezelfde vriendelijke blik in haar ogen. Ze ontroerde me vanaf het allereerste moment. Toen ze de stilte met een voorzichtig (prachtig Vlaams) uitgesproken ‘Mama?’ doorbrak, moest ik nog net niet huilen…”
Klik om verder te lezen op Psychosenet.
“Harde realiteit, pakkend en toch met humor.”
“Een knap concept. De afwisseling versterkt de boodschap. Het komt echt binnen.”
“Ontroerend en scherp, als het leven zelf.”