Helderman is een theatervoorstelling over vergeten, dementie, ontreddering, gelukkig zijn en het zoeken naar de grens van leven en dood. De voorstelling is een compositie van muziek, teksten, zwaarte en lichtheid, zoals het leven met dementie dat is.
Een musicus met dementie geeft openheid over zijn gevoels- en belevingswereld. Helderman schetst het beeld van een mens in al zijn kunnen en niet meer kunnen, de controle tegenover de onmacht.
Thomas Borggrefe heeft veel ontmoetingen met mensen die dementie hebben en heeft zich voor deze voorstelling laten inspireren door actuele vragen, zoals 'wanneer is mijn leven met deze ziekte niet meer leefbaar?'
De voorstelling geeft diepe inzichten in de gevoels-en belevingswereld van een man met dementie.
De voorstelling is geschikt voor iedereen die geïnteresseerd is in dementie, door persoonlijke ervaring of vanuit professionele belangstelling. Doordat er in de voorstelling op een speelse manier informatie wordt gegeven over de werking van de hersenen bij dementie is de voorstelling ook goed te gebruiken voor onderwijsinstellingen.
Na de voorstelling gaat Thomas in gesprek met het publiek waarbij er ruimte is voor vragen en tijd voor verdiepende gesprekken.
“Van sommige dingen kun je je alleen een voorstelling maken door theater.”
Thomas Borggrefe is theatermaker en daarnaast parttime geestelijk verzorger in de ouderenzorg. Sinds 1991 maakte hij vijf theatervoorstellingen over dementie, waaronder Tafel van twee, Bovenkamer en Helderman De voorstellingen maken de beleving van dementie invoelbaar. De impliciete boodschap van al zijn voorstellingen is om dementerende mensen gelijkwaardig, liefdevol en met respect te behandelen.
Na Thomas’ voorstellingen gaat hij graag in gesprek met het publiek om vragen te beantwoorden en om meer vragen op te roepen. Thomas spoort zijn publiek aan om vooral helder te blijven communiceren, gevoelens serieus te nemen en op een creatieve wijze verschillende invalshoeken uit te proberen. Door zijn ontroerende voorbeelden uit de praktijk en humoristische anekdotes is hij als geen ander in staat zijn publiek te laten nadenken over de mens achter de diagnose. Zoals hij het zelf zegt:“Ik probeer mijn publiek bewust te maken van het feit dat het wezen van de mens met dementie hetzelfde blijf. Het gevoel wordt niet dement!”
nee, hij heeft geen Alzheimer
er is niets aan de hand
hij kan nog alles
of niet soms
hij speelt muziek
luistert
de kracht van herinneringen
waar is zijn instrument
waar is zijn vrouw
de platenspeler draait
vroeger
hier is nu
hij leeft in een eigenzinnige wereld
waar is de grens
hij is bang
dat hij niet meer kan zeggen
dat hij dit niet meer wil
nog is het goed
hij vergeet
hij geniet
zijn lijfgeheugen
hij danst
hij valt
hij schuifelt tot de grens